Ik ging net even met de hond fietsen op de dijk. Dat is een fietspad langs een kanaal, waar het losloop gebied is. De kinderen, vijf en zeven, gingen ook mee op de fiets. Dat ging eerst met hangen en wurgen, maar eenmaal onderweg leek het redelijk te gaan, totdat de trapper van Tygo in het voorwiel van Kiki kwam.
Het ging gelukkig allemaal net goed. Volgens Kiki was het Tygo zijn schuld, maar volgens papa was het de schuld van de laagstaande zon, waardoor Kiki Tygo over het hoofd had gezien.
Toen we even verderop over het bruggetje gingen naar de speeltuin, sprak een mevrouw mij aan. Ze was geschrokken van mijn hond. Ze had hem niet horen aankomen en toen liep hij ineens langs haar. Uit de hoogte: “Misschien kunt u er rekening mee houden dat niet iedereen ervan gediend is.” En dan tref je mij dus NET op het verkeerde moment. “Het is hier losloopgebied, maar ik vind het vervelend hoor dat u bent geschrokken van mijn hond.” Maar daarmee was voor de mevrouw de kous niet af. En ze bleef zeuren.
Ze vond me maar asociaal, want de hond liep ook wel erg ver voor mij uit. Toen heb ik haar uitgelegd dat ik haar aso vond, met haar gezeur over een hond in losloop gebied en dat ze er verstandig aan zou doen hiermee te stoppen, het lopen in losloop gebied.
Hoofdschuddend liep ze verder. Nog wat te brabbelen.
Zo’n hekel aan, zeikende mensen. Bah.